Арав гаруй хоног аялсны эцэст нутгийн зүг буцах өдөр боллоо. Нисэх онгоцны буудлын хаалгаар ороход онгоцонд суухын дайтай шалгалтаар нэвтэрнэ. Бүртгүүлээд Gate-дээ очих дугаараа харвал Gate №222 гэж байв. Ингээд бодохоор Стамбулын онгоцны буудал нэлээдгүй том нь мэдэгдэнэ. Орох хаалганыхаа дэргэд ирээд нэг монгол өвөөтэй таарсан минь Урчуудын Эвлэлийн Хорооны барималч хүн байсан юм. Хоёул элдвийг хөөрөлдсөөр ортол нисэхийн ажилтнууд өвөөгийн цүнхийг заагаад шалгана гэлээ. Бээлий өмсч, маск зүүсэн тэр хүн ухаж, ухаж цүнхнээс нь эвхдэг хутга оллоо. Өвөө гар тээшиндээ хутга байсныг мартаад хураалгах нь тэр. Олон жил надтай хамт явсан юмсан гээд арай л "хагацах" цаг болж дээ гэсэнгүй. Онгоц нисэхэд цонхоор харвал хязгааргүй далай дээгүүр нисч байлаа. Ирэхэд шөнө, харанхуй байсан тул харж чадаагүй аж. Мармарагийн далайн гүн цэнхэрлэхийг ширтэн, элдэв зүйлийг төсөөлөн бодсоор хэсэг дугхийжээ. Нэг мэдэхэд Москвад ирсэн байв. Шерметевд тал бүрээс яваа монголчууд цуглаж, амар мэндээ мэдэн онгоцоо хүлээхэд хоёр цаг гаруйн хугацаа хурдан өнгөрөх шиг болсон. Улаанбаатар хүртэлх хугацааг дэргэдээ суусан Франц охинтой ярилцаж өнгөрөөлөө. Тэрбээр монголд сайн дураараа ажиллахаар ирж байгаа аж. Англиар ярьж байгаад хааяа үгээ мартаад, дүрсэлж тайлбарлаж үзүүлэхээр нь янз бүрийн хувилбар хэлээд л "Та, таа, тунгаа" шиг юм болов. Улаанбаатарт ирэхэд салхинд өвс найгаж, бүрхэг тэнгэрээс бороо шивэрч байв. Хурдан гарч чийгийн үнэр мэдэрнэ гэхээс дотроо яаран зогслоо.


   Онгоцноос буумагц эх орондоо ирлээ гэсэн дотно сэтгэл минь ширүүн харцтай харчуул, ярвайн зогсох бүсгүйчүүлийг хараад нэг л хачин болчихов. Гадаадын онгоцонд сууж, буухад тавтай морил, сайн яваарай гээд инээмсэглэн зогсдог. Харин манайхан хэл амгүй хүмүүс шиг хүний өөдөөс инээх нь бүү хэл, үл тоосон шинжтэй дээгүүр харан хялам хийнэ. Гэхдээ тэд чийгийн үнэрт яарах хүслийг минь няцааж чадаагүй юм. Ингээд бодохоор гадаадад байгаа хүмүүсийн зарим нь эх орондоо ирэхийг хүсдэг байхад, зарим нь Монголд очихгүй гэдэг нь тэд эх оронч үгүйтэй төдийлөн холбоогүй мэт. Харин нэг хэсэг нь хүйтэн харцнаас эхлээд ямар ч ажлын амжилтын үндэс болсон харилцааны соёл бүрэн төлөвшөөгүй нийгмийг тэвчиж чадахгүй тул Монголд ирэхгүй гэжээ. Тэд хүн хүнээ хүндэлдэг, хүнийг мөнгөтэй, ганганыг үл хайхран хүнийг хүн гэж хүлээж авдаг нийгэмд амьдрахыг хүсч байна. Харин нөгөө хэсэг нь хүсэл, сэтгэлээ болоод өөрөө өөрийгөөө хүндлэн, энэ нийгэмд биш эх орныхоо байгальд шүтэн, ижий аавынхаа элгийг дэвтээхээр эргэж ирдэг аж. 
    Гэхдээ энэ байдал өөрчлөгдөнө гэж итгэж байна. Орчин үеийн залуус талархсан сэтгэлээ илэрхийлж, таагүй хандсан нэгнээсээ уучлал эрж, нэг нэгэндээ урам хайрлан мишээж чаддаг болсон. Энэ бүхэн байхад тэд, бид ойлголцоно, нэгдэнэ, хамтдаа хийж бүтээнэ.